Als je iemand vertelt dat je MS (Multiple Sclerose) hebt is de reactie meestal, “amaai dat moet een zware klap geweest zijn, zoiets te horen krijgen”. Maar eigenlijk was het een opluchting. Niet dat ik graag MS had, maar doordat er anderhalf jaar van zoeken en onderzoeken, van twijfel en onbegrip aan vooraf gingen, was een diagnose ook een antwoord. Een antwoord op de zovele vragen, waar komt die pijn vandaan, de vermoeidheid, het krachtsverlies, enz … Plots wist ik waar ik aan toe was en ook al was dat niet echt goed te noemen, ik kon er nu aan werken. MS is niet te genezen, maar met de behandelingen die er tegenwoordig zijn kunnen ze hem wel afremmen.
Dan komt de volgende stap, ik heb MS, wat nu. Je moet het aanvaarden, een andere mogelijkheid is er niet. Ik vertelde het aan familie en vrienden en steeds als zij verschoten, besefte ik, dit is wel een ernstige ziekte, maar dat wou ik niet aannemen. Het is een ziekte waar je niet van geneest, maar je kan er wel nog goed mee leven, ik kan er nog goed mee leven. Wat mij ook geholpen heeft is dat ik mijn familie, vrienden en kennissen op de hoogte heb gebracht dat ik MS heb. Ik heb er lang over nagedacht hoe ik dat zou doen want je kunt toch niet op facebook gaan plaatsen: “mensen, ik heb MS”. Ik heb dan een tekstje geschreven en op facebook gezet. De reacties waren heel goed en ik merkte dat velen het nog niet wisten. Eens dat je omgeving het weet, begrijpen (de meeste toch) ze je beter. Het tekstje dat ik geschreven had:
Ik ben een man zoals zovelen
Ik loop en ik spring
Alhoewel, dat nu weer niet
Maar ik wandel en ik fiets
Eigenlijk kijk ik niet naar wat ik niet kan,
Maar geniet ik van wat ik wel kan
Want dat is nog veel
Alleen…niet voor lang
Je ziet niets aan mij
Maar goed ook
Want ik ben gewoon,
Gewoon met MS
Naarmate ik mijn leven meer en meer aangepast heb en mijn ziekte meer en meer een plaats gegeven heb, des te meer ik weer leef, ten volle leef. Ik kan niet meer gaan werken, maar thuis kan ik het huishouden wel nog doen, op mijn eigen tempo, zonder stress …
MS heeft mij veel afgenomen, maar eigenlijk ook veel gegeven. Eigenlijk heeft het mij maar één ding gegeven en dat is dat ik van veel meer geniet, vele zaken die ik daarvoor ook al had, maar waar ik toen niet van genoot, alles was toen vanzelfsprekend, nu is dat niet meer zo normaal en geeft het realiseren van schijnbaar kleine dingen dat gevoel van geluk. Vergelijk het met een gezonde, sportieve persoon, die net zijn eerste marathon heeft uitgelopen, ook al doet elke spier pijn, staat hij volledig in het zweet en kan hij met moeite nog een woord uitbrengen, hij is gelukkig, hij heeft het gehaald.
Door de diagnose te aanvaarden, kun je eraan werken en je leven herschikken, zodat er terug ruimte vrij komt om te leven, anders, maar niet noodzakelijk minder goed …