Archieven 26 februari 2020

Winter

Deze morgen deed ik de gordijnen open en zag het sneeuwen. Na meerdere zachtere dagen, wel met veel wind, is het plots toch aan het winteren. Ik moet toegeven dat het mooie plaatjes oplevert, maar daar blijft het bij.

Meer last

Februari loopt op zijn einde en dan groeit het verlangen naar de lente bij mij. Maar in de plaats van de lente, is het terug winter, met sneeuw. Sneeuw, dat is vochtige koude en dat betekent dan weer meer pijn. Ik hoor van vele lotgenoten dat ook zij meer last hebben bij dit weer. Ik ben nog aan het bekomen van de drukke (met onze bouw) voorbije weken en nu zorgt ook het weer voor een slechte invloed op mijn gezondheid. Binnen is het dan wel gezellig en warm, toch ondervind ik meer last.

Positief blijven

Laten we hopen dat dit de laatste stuiptrekkingen van de winter zijn en dat het weldra mooier weer wordt. De winter was zacht tot nu toe, maar wel heel somber. Weinig zon, veel wind en regen. Niet direct de ingrediënten voor een goed humeur … In maart kan het nog koud worden, maar kunnen de temperaturen ook oplopen naar de 20°C en vooral naar dat laatste tracht ik. Laat het nu dan nog maar eventjes winteren, en vanaf volgende week mag van mij de lente beginnen.

Een nieuwe start

De lente, symbool voor een nieuwe start. De bomen die terug tot leven komen, bloemetjes die ontluiken en de vogels die een nestje bouwen. Zo ook bij ons (mijn vrouw, dochter en ik) dit jaar, in maart gaan we verhuizen naar ons nieuwe huis. Met dat in gedachten krijg ik het warm en voel ik mij al veel beter.

Genieten

Dus mensen, diegenen die graag sneeuw hebben, geniet er vandaag maar van. De anderen, die zoals ik niet zot zijn van de sneeuw, bedenken maar dat de sneeuw er niet lang zal zijn en weldra zal smelten voor de zon (wishful thinking).


Aftellen

Aftellen

Sorry, vorige week heb ik geen tijd gehad om een blog te schrijven. Ik was druk in de weer met helpen bij het vloeren. Nu de vloer ligt en ingewassen is, komt de verhuisdatum in zicht …

Zelf helpen

De voorbij weken ben ik veel op de bouw geweest, deze keer niet alleen om te kijken of de werken opschieten, maar om zelf te werken. Met de nodige pauzes heb ik het gehaald. Elke avond voelde mijn lichaam aan alsof ik overreden was door een auto, alles deed (doet) pijn. Maar ik heb volgehouden. Nu neem ik enkele dagen rust en zal ik mijn normale programma terug opnemen. Een programma met veel rust, huishoudtaken en 3 keer per week naar de kinésist voor oefeningen. Volgend weekend gaan we dan verven en dan wordt het aftellen naar de verhuis …

Aftellen

Aftellen naar de verhuis, om dan af te tellen naar de lente zodat we rond het huis alles wat kunnen fatsoeneren. Zo blijven we maar aftellen. Het zijn wel die streefdatums die de moed en de kracht geven om toch maar verder te doen. We kijken zo uit naar die verhuis, het is te zeggen, naar het feit dat we in het nieuwe huis wonen. De verhuis zelf is ook weer zwaar.

Gedichtje

Om af te sluiten nog een gedichtje:

Grenzen opzoeken
en ze steeds verleggen
dat kunnen ze wel zeggen
in meerdere boeken

maar als ik voor een uitdaging kom te staan
en mijn lichaam aangeeft
dat het pijn heeft
dan doe ik zachter aan

en kijk ik naar het resultaat
van al die inspanningen en krachten
dat kan de pijn verzachten
hetgeen dat er toch al staat


De kracht van de wil

“Waar een wil is, is een weg” is een gezegde dat ik dezer dagen uittest. Nu onze bouw op zijn einde loopt, ben ik meer zelf aan het doen en dat is zwaar, heel zwaar.

Coördinatie

Tot vorige week bleef mijn hulp op de bouw beperkt tot de coördinatie van de werken. Ik zorgde dat alle aannemers elkaar goed opvolgden en dat er zo niet teveel tijd verloren ging. Dat is mij aardig gelukt. De ene aannemer was nog niet klaar of de andere stond er al. Ook probeerde ik zoveel mogelijk aanwezig te zijn, zodat er snel kon beslist worden. De momenten dat ik er toch was heb ik steeds wel wat werkjes rondom het huis gedaan, op mijn eigen tempo. ’s Avonds was ik dan ook op. Fysiek moe, maar mijn hoofd dat bleef doorgaan, waar moest ik nog allemaal aan denken. Snel nog iets noteren dat ik zeker niet mag vergeten, …

Toch wil ik zo graag mijn eigen steentje bijdragen in de bouw

Weer wat meer

Nu we de laatste rechte lijn in gegaan zijn en de budgetten uitgeput geraken, moeten we kijken waar we op kunnen sparen. Door zoveel mogelijk zelf te doen. Sinds vorige week ben ik dan ook aan het helpen met vloeren. Een ware uitdaging. Ik wil ook graag helpen. Voor mijn MS, deden mijn vrouw en ik veel zelf. In ons vorig huis hebben we een heel stuk bijgebouwd, waar we bijna alles zelf hebben gedaan. Maar dat gaat niet meer. Toch wil ik zo graag mijn eigen steentje bijdragen in de bouw 😊.
De voorbije week was ik dus hulpje bij het vloeren. De wil om het te kunnen hebben mij de nodige kracht gegeven, al moest ik regelmatig een pauze nemen en tijdens de middag wat gaan rusten. Nog enkele dagen en de vloer ligt.

Moe maar voldaan

Elke avond na het werken kom ik thuis en kan ik nauwelijks nog stappen. De vermoeidheid in de benen en de pijn verbijt ik met de gedachte aan wat we weer gerealiseerd hebben. Wetende dat het maar 2 weken zijn dat we vloeren, zorgen ervoor dat ik kan doorzetten. Na deze 14 dagen van afzien, komen hopelijk jaren van genieten en daar trek ik mij aan op.

Eens iets anders

Ik ben nu al bijna 6 jaar thuis, dat ik niet meer kan gaan werken en dat ik dus huisman ben. Ik doe dat graag, maar het realiseren van dit project (onze bouw), geeft toch wel voldoening. Ik heb nog eens iets concreet gerealiseerd. Natuurlijk heb ik dat niet alleen gedaan, maar samen met mijn vrouw en dochter. Binnen enkele weken zullen we dan ook kunnen genieten van ons nieuwe thuis.