Rolstoeltoegankelijkheid

Rolstoeltoegankelijkheid

Rolstoel

Stappen lukt mij nog wel, maar niet ver meer. Binnenshuis lukt het mij nog goed, buitenshuis stap ik meestal met een wandelstok tot een paar honderd meter. Als ik verder wil gaan, dan gebruik ik de scootmobiel of rolstoel (lees ook mobiel blijven). Sinds ik zelf regelmatig in een rolstoel zit of met een scootmobiel rijd, ondervind ik pas echt hoe slecht het in het algemeen gesteld is met de toegankelijkheid voor rolstoelen. Hindernissen op het voetpad, voetpaden die schuin lopen of niet breed genoeg zijn, enz..

Labiomista

Mijn vrouw en dochter gaan graag eens wandelen. Hier bij ons in de buurt is het heel mooi om te wandelen, je kunt hier kilometers wandelen zonder een auto tegen te komen. Nadeel is dat dit in de vrije natuur is en de wegen niet verhard zijn. Bij droog weer kun je dus nog met een scootmobiel er door, maar niet als het de dagen ervoor geregend heeft. Op zo een dagen moeten we de verharde wegen opzoeken.

ik op mijn plooiscooter

Hoe mooi het hier rond ons ook is, we gaan ook graag eens ergens anders wandelen. Zo zijn we vorige zondag gaan wandelen bij “Labiomista” in Genk. Daar waar vroeger de zoo van Zwartberg was, is nu een mooi park gemaakt door kunstenaar Koen Vanmechelen. Als kind ben ik hier verschillende keren naar de zoo geweest, hetgeen duidelijk maakt dat ik oud aan het worden ben, maar nu is dit een evoluerend kunstwerk over de mix van het leven, om het met de woorden van de kunstenaar zelf te zeggen. Hier merk je dat het ook anders kan, volledig rolstoeltoegankelijk.

mooie rolstoeltoegankelijke paden

Een park, waar de paden verhard zijn, maar toch niet te nadrukkelijk aanwezig zijn in deze natuur. Je kunt dus met de rolstoel, of zoals ik gedaan heb met de scooter, het hele park rond en genieten van de natuur en de dieren. Het is dan wel geen zoo meer, toch kun je er nog veel dieren zien, van lama’s en alpaca’s tot een arend en andere prachtige vogels. Zelfs enkele dromedarissen kun je hier tegen komen, achter de omheining natuurlijk.

Voor degenen die aan deze wandeling nog niet voldoende hebben kan ik, op een paar kilometer van Labiomista vandaan, C-mine aanraden. Ook daar kun je een mooie wandeling maken op verharde wegen, dus volledig rolstoeltoegankelijk.

Veel wandelplezier!

Liefde

Liefde

Lief hebben, zo gewoon en toch zo speciaal. Elkaar aanvullen, elkaar begrijpen, met elkaar kunnen praten en er voor elkaar zijn, dat is voor mij liefde. Liefde als het beste medicament, want samen kunnen we veel meer aan.

Homo’s en lesbiennes

Ik ben zelf iemand die heel fysiek is in het uiten van mijn liefde. Een kus, een knuffel of een hand vast nemen en zo laten merken dat je elkaar graag ziet. Wat is er nu mooier dan het zien van een verliefd koppel? Spijtig genoeg kunnen alleen hetero’s zich verliefd in het openbaar gedragen. Homo’s en lesbiennes nemen hiermee een risico. Daarom dat ik deze blog als steun voor hen wil schrijven. Spijtig dat de liefde tussen 2 mensen van hetzelfde geslacht nog zo anders wordt bekeken.

In de krant lees ik de ene dag dat er iemand vermoord wordt omwille van zijn seksuele voorkeur, en enkele dagen later komt de (katholieke) kerk verkondigen dat ze homo huwelijken verwerpelijk vinden. Van de kerk zou je toch steun verwachten, neen, ze strooien eerder zout in de wonde. Ik kan het echt niet snappen. Tegen homohaat wil de overheid strenger optreden, maar wat doen ze tegen de kerk die deze haat nog voedt? Waar ze verkondigen dat je moet kunnen vergeven, blijven ze zelf ver achter en nemen niet de moeite om hun oordeel te herzien. Niet dat ze niet genoeg voorbeelden hebben binnen de kerk …

Het corona vaccin

Het corona vaccin

Eigenlijk wou ik niet meer over corona schrijven. Ik denk dat iedereen dat woord meer dan beu is en al zeker de hele situatie errond. Maar toch, ik kon er niet onderuit, het nieuws blijft grotendeels gevuld met de coronacrisis.

Het nieuws

Eigenlijk moet ik al direct een kanttekening maken bij de vorige zin. Het “nieuws” tegenwoordig, is niet echt nieuw(s). Het nieuws op tv (maar ook in de kranten) lijkt meer op een vervolg verhaal, waar de terugblik (wat vooraf ging …) 3/4de van de tijd in neemt om dan er een nieuw cijfer of extra gegeven aan toe te voegen.

Zo ook heel de corona situatie. Zo beu dat ik de hele situatie ben, zo beu ben ik de nieuwsgeving errond. Elke dag de cijfers, waar eigenlijk maar weinig verandering in komt. Spijtig genoeg hetzelfde met het aantal vaccinaties, waar maar weinig gevaccineerden bijkomen. Sommige landen hebben al miljoenen mensen ingeënt, in België spreken ze eerder over duizenden …

Wel of niet vaccineren

Ondertussen is er ook een hele discussie over de vaccins. De meesten willen een vaccin en liefst zo snel mogelijk, maar enkelen willen absoluut geen vaccin. Ik heb daar alle begrip voor, maar vind het wel jammer dat we het meest horen van deze anti-vaccers, terwijl deze groep maar maximum 20% zou zijn van de bevolking. Alle anderen willen wel een spuit en gelukkig maar, want enkel doordat er genoeg (meer dan 70%) mensen zich laten inenten zal COVID 19 onder controle te krijgen zijn, met de daarbij horende vrijheden die we terug gaan krijgen.

Waarom lijkt het dan dat de groep die tegen het vaccin is, veel groter is? Omdat dat nu eenmaal de media is. De media focust zich niet op het gemiddelde, maar op de uitzonderingen. Zo krijgen die uitzonderingen extra veel aandacht en lijkt het voor velen het gedachtengoed om na te leven, want daar horen ze veel van, niet van de doorsnee Vlaming, die wel wil meewerken aan heel deze campagne.

Voorstander

Ik denk dat het wel duidelijk is ondertussen dat ik voorstander ben van het vaccin. De vaccins die er al zijn, zijn veilig en doen wat ze moeten doen. Ze moeten nu nog alleen maar zo snel mogelijk gezet kunnen worden en zo massaal mogelijk. Zo gaan we terug een normaal leven kunnen hebben en zo gaan we elkaar weer kunnen ontmoeten.

Dus, laat je allemaal vaccineren en dan zien we elkaar misschien weer op een terrasje deze zomer.

Buren

Buren

We wonen nu bijna een jaar in ons nieuwe huis (zie ook “ons huis“). Ook rondom ons zijn er ondertussen heel wat buren in hun huis getrokken. De verkaveling krijgt vorm. Het is altijd afwachten wie de nieuwe buren zijn. Vermits het een nieuwe verkaveling is, is iedereen nieuw hier en hebben we dat al gemeen.

Doordat ik mijn dagelijks wandelingetje maak rond de verkaveling, leer ik onze buren kennen, coronaproof wel te verstaan. Zeker nu het weer beter wordt en de mensen meer buiten komen kun je al eens een babbeltje slaan. Zo komt er meer en meer het thuis gevoel, niet enkel in het huis maar de hele buurt wordt onze thuis.

Facebookgroep

Nog voor onze bouw startte heb ik een facebookgroep gemaakt om de toekomstig buren al te leren kennen. Ondertussen is dat al een virtuele ontmoetingsplaats waar ideeën uitgewisseld worden. In deze groep merk je dat er velen nood hebben aan contact met elkaar en vermits dat hardnekkig virus (covid 19) die contacten nog niet mogelijk maakt, moeten we het zo oplossen. Wel worden er al plannen gemaakt om een burenbarbecue te organiseren. Hopelijk kan en mag dat al deze zomer.

 Petanque

Vlak naast de verkaveling liggen er 2 petanque banen van de gemeente. Deze zijn vrij te gebruiken. Gisteren ben ik met een buurman daar een paar spelletjes petanque gaan spelen. Ik voelde me net in Frankrijk. De zon was van de partij, geen wolkje te bespeuren en het geluid van de metalen ballen die tegen elkaar ketsen, wat wil je nog meer … dit is leven als god in Frankrijk! In het vervolg weet je waar je mij op dinsdagnamiddag vindt met hopelijk de zon ook als een vaste waarde.

Spelende kinderen

Na het spelletje petanque zet ik mij op ons terras in het zonnetje. Van beweging krijg je dorst. Verder genieten van de warmte die de zon toch al geeft. Ik hoor spelende kinderen en geniet ervan. Het laat mij terugdenken aan mijn kinderjaren, wij konden ook nog ongestoord op straat spelen. Dat zie je niet veel meer, kinderen die op straat spelen, maar hier kan dat, er is alleen plaatselijk verkeer.