Iets meer dan een maand geleden eindigde ik mijn blog (Hier ben ik weer) dat ik weer meer blogs ging posten. Ik had toen niet verwacht dat de volgende blog zo triest zou zijn.
Maandag 4 november heb ik mijn vrouw, teamgenoot, vriendin, eindredacteur en deel van mijzelf moeten afgeven. Ze heeft heel hard gevochten, maar soms is een strijd niet te winnen. Na 2,5 jaar het monster (kanker) in haar te hebben bestreden met alle mogelijke middelen kon ze niet meer anders dan zich gewonnen geven.
Die 2,5 jaar heeft ze enorm veel steun, lieve berichten, bloemen en geschenken gekregen. Al dat medeleven heeft haar gesterkt om de strijd tot het uiterste te leveren.
Martine is een pracht van een vrouw: behulpzaam, perfectionist, liefdevol, en zo kan ik nog lang doorgaan, ze is het allemaal. Ik weet dat ik in de tegenwoordige tijd schrijf en dat is bewust. Als ik in de verleden tijd zou schrijven, dan zou dat betekenen dat het nu niet meer zo is en dat klopt niet. Veel wat we (mijn dochter Lotte en ik) nu moeten regelen heeft zij al voorbereid. Heel de uitvaart heeft ze zelf uitgeschreven, inclusief de foto’s en de muziek. Zo heeft ze het ons gemakkelijker gemaakt en weten we zeker dat alles is gegaan zoals zij het wou.
Ik ben haar zo dankbaar om alles wat ze me gegeven heeft in die 29 jaar dat we elkaar kennen. Ze is veel te vroeg moeten gaan, maar heeft gegeven waar anderen 100 voor moeten worden…
Ik sluit deze blog af met het gedichtje dat ik geschreven heb voor haar dankkaartje:
We zijn je zo dankbaar
maar we waren nog niet klaar.
We hadden nog zoveel om voor te leven
maar die tijd werd ons niet gegeven.
Het was een zwaar gevecht
dat je niet kon winnen,
wat moeten we nu beginnen?
In ons hart zul je verder leven
met alles wat je ons hebt gegeven
liefde, warmte en zoveel meer.