Trouwen
Bijna 27 jaar geleden leerde ik mijn vrouw kennen. Het was liefde van de eerste knuffel. Ja, je leest het goed. Via gemeenschappelijke vrienden hebben we elkaar leren kennen en geraakten we al snel aan de praat. Tijdens deze gesprekken voelden we al snel een klik. Bij het afscheid nemen gaven we elkaar een knuffel waarbij ik wegsmolt. Deze knuffel voelde zo goed, dat het duidelijk was dat we elkaar terug moesten zien. Zo gebeurde het ook. Elke dag van het jaar dat volgde, zagen we elkaar. De liefde groeide dan ook sterk.
Na een jaar kochten we al een huis, ons eigen nestje, en gingen we samenwonen. Onze band versterkte nog. We wilden die liefde dan ook vieren en besloten om nog een jaar later te trouwen.
Doordat we beiden katholiek opgevoed zijn en onze ouders regelmatig naar de kerk gingen, besloten we om ook voor de kerk te trouwen. Zelf vonden we ook dat dit onze dag compleet maakte. Eigenlijk wilden we een viering in de kerk, want ik was al eens getrouwd en je mag maar één keer voor de kerk trouwen. We zochten de pastoor van onze gemeente op met de vraag om een viering in zijn kerk te mogen houden. We hebben lang gepraat en het waren echt fijne, oprechte gesprekken, waarbij een volledige fles miswijn (smaakt als porto) gedronken werd. Niettegenstaande dit onderhoudende gesprek en met de beste intenties van de pastoor (een zeer fijne mens!) was de conclusie dat hij ons niet kon trouwen, zelfs een viering lag moeilijk. Een collega, een tiental kilometers verderop maar wel in een ander bisdom, zou ons wel een viering kunnen geven. Mijn vrouw nam contact met hem op. Inderdaad, bij hem kon een viering wel, maar op voorwaarden: er mocht niet teveel volk bij zijn, niet te veel heisa errond maken, niet in trouwkleed en al zeker niet met het gospelkoor dat wij wilden hebben. We hebben hem vriendelijk bedankt voor zijn aanbod, wie wil er nu trouwen in een begrafenisstemming …?
Onze pastoor had ook een alternatief aangeboden. Waarom zou ik mijn vorig kerkelijk huwelijk niet laten ontbinden? Op de vraag met welke reden ik dat zou kunnen doen kreeg ik als antwoord dat ze dat op het bisdom wel zouden vinden, na een gesprek met mij.
Alles voor de liefde, dus ik naar het bisdom, waar er een lang gesprek over het hoe, wat en waarom van mijn scheiding volgde. Hun conclusie was dat ik de ontbinding van mijn huwelijk kon vragen doordat mijn ex niet zou geweten hebben wat het huwelijk inhield. Een uitleg waar je alle kanten mee uit kunt … . Voor een vrije bijdrage, van minimum 10.000 frank (€250), kon alles opgestart worden. Ik moest nog eens mijn verhaal doen. Daarna werd mijn ex opgeroepen om haar zegje te kunnen doen. Vrienden en familie waren de volgenden die moesten komen praten. Daarna zou ook mijn ex door een psycholoog moeten onderzocht worden, maar dat vond ik er ver over! Dat alles ook wat extra zou kosten maakte het duidelijk dat ik mijn huwelijk moest afkopen. Ik had er al geen zin meer in. We besloten om heel die ontbinding stop te zetten en gewoon voor de wet te trouwen.
Weer een ‘kerkelijke’ ontgoocheling rijker! De kerk, die predikt dat men moet kunnen vergeven, kan dat niet aan zijn gelovigen. Liefde mag je niet vieren met vrienden en familie in de kerk als je al eens eerder getrouwd was. Het mag weer wél als je er geld genoeg voor over hebt. Het bewijs waren Helmut Lotti, Walter Grootaers, Ingeborg, … die in diezelfde periode voor de tweede/derde keer trouwden voor de kerk. Natuurlijk, zij hadden meer geld dan ik 😊.
We hadden het nochtans kunnen weten …! Het waarom zal ik je in mijn volgende blog geven, waar ik een jaartje verder terug in de tijd ga.