Ik ben er nog

Hallo allemaal, hier ben ik weer. In januari had ik aangegeven dat ik weer meer blogs zou schrijven. Dat is dus niet echt gelukt. De reden? Te druk. Alhoewel ik dat eigenlijk niet als reden mag opgeven, want ik heb het lang niet zo druk als mensen die gaan werken. Ik heb het druk zoals oudere mensen dat hebben: vanaf er elke dag iets in de agenda staat, hoe banaal ook, lijk ik het druk te hebben. Het is maar hoe je het bekijkt. Anderzijds moeten tijd en goesting ook samenvallen…

Waarover ik het dan ga hebben? Gewoon over wat me de laatste weken/maanden heeft beziggehouden.

Januari was de maand van de nieuwjaarsrecepties. Ik ben naar zoveel mogelijk recepties en bijeenkomsten geweest om uit huis te zijn en onder de mensen te komen. Het is al zo’n donkere maand, en ik had vaak het gevoel niet thuis te willen zitten, alleen met mijn trouwe vriend Fonske (onze poedel). Niet dat hij geen fijn gezelschap is – want dat is hij zeker wel – maar hij zegt zo weinig terug. Ik heb me dus, met andere woorden, niet opgesloten in huis.

Februari, nog zo’n koude, donkere maand. Zo koud dat ik de warmte ben gaan opzoeken in de sauna. Dat ben ik regelmatig blijven doen, maar bij La Nostra Vita (een sauna in Molenstede, Diest) ben ik in gesprek geraakt met de zaakvoerster. Na dat gesprek werd ik een nieuwe vrijwillige opgieter daar, ter vervanging van een ander. Zo kon ik weer elke week naar de sauna gaan en daar doen wat ik zo graag doe: het opgietritueel verzorgen. Terug wat warmte in deze koude dagen.

Ook in februari ben ik begonnen met een opleiding om patiëntenexpert te worden voor de MS-Liga, een opleiding van een jaar met elke maandagavond online les. Ik vind het belangrijk dat ik zo mijn cognitieve vaardigheden blijf trainen, maar zeker ook om iets te kunnen betekenen voor mijn lotgenoten. (Zie ook 2025.)

Maart. Eindelijk kregen we weer wat betere temperaturen, zodat ik kon gaan wandelen. Ik heb stilletjes aan mijn wandelingen opgebouwd, zodat ik op dit moment (mei) weer wat verder kan stappen – tot 5 km met een wandelstok. Na dat wandelen moet ik wel veel rusten, maar de pijn blijft onder controle. Mede dankzij mijn kinesisten.

En dan zijn we al in april. Ik ben die maand goed begonnen met een midweekje naar zee te gaan. Hier ga ik niet veel over schrijven – dat hou ik voor een volgende blog (dan hoeft het niet meer zo lang te duren en wordt deze blog niet te lang). Deze korte vakantie heeft mij zo goed gedaan…

In april hebben we al zulke mooie dagen gehad dat ik veel buiten was. Degenen die mij al langer volgen, weten ondertussen dat ik een buitenmens ben. Buiten eten, buiten rusten – alles wil ik buiten kunnen doen, en dat is aardig gelukt. En dan moet de zomer nog komen!

Zoals jullie hebben kunnen lezen, gaat het dus goed met mij en probeer ik alles een plaats te geven. Het gemis van mijn vrouw wordt erger, maar ik laat mij niet opsluiten in verdriet.

Tot volgende week (dat ga ik toch proberen), met mijn verhaal over een midweek aan zee.