Iets meer dan een maand geleden eindigde ik mijn blog (Hier ben ik weer) dat ik weer meer blogs ging posten. Ik had toen niet verwacht dat de volgende blog zo triest zou zijn.
Maandag 4 november heb ik mijn vrouw, teamgenoot, vriendin, eindredacteur en deel van mijzelf moeten afgeven. Ze heeft heel hard gevochten, maar soms is een strijd niet te winnen. Na 2,5 jaar het monster (kanker) in haar te hebben bestreden met alle mogelijke middelen kon ze niet meer anders dan zich gewonnen geven.
Die 2,5 jaar heeft ze enorm veel steun, lieve berichten, bloemen en geschenken gekregen. Al dat medeleven heeft haar gesterkt om de strijd tot het uiterste te leveren.
Martine is een pracht van een vrouw: behulpzaam, perfectionist, liefdevol, en zo kan ik nog lang doorgaan, ze is het allemaal. Ik weet dat ik in de tegenwoordige tijd schrijf en dat is bewust. Als ik in de verleden tijd zou schrijven, dan zou dat betekenen dat het nu niet meer zo is en dat klopt niet. Veel wat we (mijn dochter Lotte en ik) nu moeten regelen heeft zij al voorbereid. Heel de uitvaart heeft ze zelf uitgeschreven, inclusief de foto’s en de muziek. Zo heeft ze het ons gemakkelijker gemaakt en weten we zeker dat alles is gegaan zoals zij het wou.
Ik ben haar zo dankbaar om alles wat ze me gegeven heeft in die 29 jaar dat we elkaar kennen. Ze is veel te vroeg moeten gaan, maar heeft gegeven waar anderen 100 voor moeten worden…
Ik sluit deze blog af met het gedichtje dat ik geschreven heb voor haar dankkaartje:
We zijn je zo dankbaar
maar we waren nog niet klaar.
We hadden nog zoveel om voor te leven
maar die tijd werd ons niet gegeven.
Het was een zwaar gevecht
dat je niet kon winnen,
wat moeten we nu beginnen?
In ons hart zul je verder leven
met alles wat je ons hebt gegeven
liefde, warmte en zoveel meer.
Allemaal zo mooi verwoord. Je bent een sterke man koen. En ja zij was ook een sterke madam. Ik kan ni anders zeggen dan dat ik u en jullie dochter heel veel sterkte wens in jullie verdere leven want het gemis zal groot zijn. Liefs chantal
Beste Koen en Lotte, zo een warme,lieve sterke dame echtgenote,mama moeten afgeven op zo een jonge leeftijd is niet niks. Put kracht uit de mooie jaren die jullie samen hebben gehad. Het zijn maar woorden ,maar het is beter dan niks…
Beste Koen en Lotte, we weten spijtig maar al te goed wat jullie nu voelen, ervaren……voor ons is de wonde ook nog heel vers, 3 maanden is het geleden dat we onze jongen moesten uit handen geven, ons zonnetje in ons leven.
Je hebt een mooie blog geschreven, een waardig eerbetoon aan Martine, dat ze ook tenvolle verdiende.
Ik zal me voor altijd onze laatste ontmoeting in het ziekenhuis blijven herinneren.
Wat een mooi mens is ze.
En nu moeten jullie op weg met zijn tweetjes.
Daar wens ik jullie veel sterkte voor .
Ik zend jullie een warme, steunende knuffel.❤
Beste Koen en Lotte,
Woorden schieten tekort bij het verlies van je geliefde echtgenote, en er is niets dat de leegte kan vullen die zij achterlaat. Na een lange, moedige strijd heeft ze ons verlaten, maar haar kracht en liefde zullen altijd een deel van jullie blijven. Jij en je dochter hebben samen een moeilijke en moedige weg afgelegd, met elkaar aan de zijde door de zwaarste momenten.
Ludo
Het afscheid van Martine was bijzonder mooi, warm, pakkend.
Martine haar woorden “Ik heb een mooi leven gehad'” hakten erin, kwamen als een tennisracket in het gezicht aan maar waren aan de andere kant zo oprecht, zo echt …
Dit is Martine, altijd de eenvoud zelve.
Daarom Koen en Lotte: wat je in je hart draagt, vergeet je nooit en haar afwezigheid zal elke dag door de deur komen binnenwandelen … 🫶
Zorg goed voor jullie zelf en elkaar