Vandaag wil ik eens meer ingaan op een ander onzichtbaar deel van MS, nl. karakterveranderingen. In een eerdere blog heb ik al eens geschreven dat MS vele gezichten heeft. (de verschillende gezichten van MS) Iedereen denkt bij MS direct aan een persoon in een rolstoel en iemand die snel vermoeid is. Maar er is veel meer. MS is een hersenaandoening en dat heeft op veel meer een gevolg dan velen weten.
De gevolgen bij mij
Toen ik, inmiddels al meer dan 5 jaar geleden, de diagnose MS kreeg, ben ik natuurlijk zoals iedereen de symptomen en gevolgen gaan opzoeken. Moeilijker kunnen stappen, is één van de dingen die direct opvalt en die ik bij mezelf terug vind. Ook het sneller moe zijn en minder goed (of lang) kunnen concentreren waren ook al snel duidelijk. Daarbij kwam dan ook nog eens dat mijn geheugen sterk afneemt. Eerst steek je dat op ouder worden (ik ben ondertussen toch al 53 jaar), maar al snel merkte ik dat het toch ook MS-gerelateerd is. Een gevolg dat ik pas ontdekt heb bij mij is dat ook mijn karakter wat veranderd is. Niet dat dit zo uitgesproken anders is, maar waar men mij voorheen moeilijk kwaad kreeg, ben ik tegenwoordig snel geïrriteerd.
Sneller geïrriteerd zijn
Als ik iets aan het vertellen ben en de andere persoon het niet dadelijk snapt, nogal eens doordat mijn verhaal niet echt samenhangend is, reageer ik snel heftig. Het erge is dat ik dat niet eens besef. Ik merk niet eens dat ik mijn stem verhef. Ik ben het pas beginnen te beseffen doordat mijn vrouw en dochter regelmatig zeggen: “reageer zo eens niet!”. Veel heb ik het gevoel dat ik pas op die woorden kwaad word, omdat ik niet door heb dat ik zo gereageerd heb.
Ik ben dan gaan opzoeken (zie bv. ook www.hersenletsel-uitleg.nl) en blijkbaar ben ik dus niet de enige die zo veranderd is, maar is het één van de vele aspecten van MS.
Mijn omgeving
Zelf vind ik dat één van de meest nadelige gevolgen voor mijn omgeving. Vooral mijn directe omgeving, mijn vrouw en dochter. Gelukkig kunnen we het snel achter ons laten en blijven we niet kwaad, maar het heeft een wrang gevoel. Net de mensen waar ik het meeste van houd en die er zo voor mij zijn, snauw ik zo af en dat verdienen ze niet. Dus bij deze wil ik hen bedanken voor het begrip.
Beste Koen
Bedankt voor je verhaal, ik herken me erin ! Mijn diagnose is vastgesteld in 1998 en ben ondertussen 59 en werk nog halftijds. Dus ik mag niet klagen, er zijn mensen met MS die slechter af zijn. Hoewel ik pas het laatse jaar zelf ondervind dat mijn geheugen (en praten) me soms in de steek laten. Met je symptomen, ben je niet alleen, slecht stappen, evenwichtsverlies zijn mijn grootste zorgen. Wat me het meeste stoort zijn de onzichtbare symptomen, die snappen mensen al zeker niet ! Enfin, we doen voort en blijven positief (al mag de zon nu wel komen!) 🙂 L
Ik herken ook veel in jou verhaal en moet bekennen dat ik door die persoonlijkheid verandering waanzinnig veel ben kwijt geraakt,zelfs mijn relatie van 21 jaar 🙁 .
Het ergste vind ik nog dat ik maandelijks bij een psychiater liep die mij aangehoord heeft maar er vervolgens niets mee heeft gedaan en ook nooit mijn partner erbij betrokken heeft d.m.v. een gesprek om hem evt. uit te leggen dat die verandering door de MS kwam.Ik geloof dat dan ook het erkennen van deze problematiek m.b.t. geheugen en persoonlijkheid pas enkele jaren erkend word,zelfs door de neurologen.
Ik ben inmiddels van 2012 alleen en heb een nare vechtscheiding gehad,”partner wilde mij niet opgeven en verliezen”,en ik heb met mijn stomme niet te corrigerende kop hem wel los gelaten,want voor mijn gevoel was ik een echte achterlijke geworden en kan mezelf er nog steeds niet bij neer leggen.Lichaamelijk staat de MS nu al geruime tijd stabiel maar op het geestelijke vooral op het cognitieve vlak blijf ik tegen die muur op lopen en leer er geen enkele keer van,maar ben buiten mijn partner ook de meeste vrienden kwijt geraakt en ga nu 2x per week naar een dagbesteding om in ieder geval nog onder de mensen te komen.
Ik wens dat tegenwoordig, als iemand te horen krijgt dat MS in het leven is gekomen ook meer begrip en vooral respect krijgt op dan het geestelijke gebied en voorkomen word dat mensen in zwarte gaten vallen .
Dank je wel voor dit goede artikel, ik “loop” mezelf ook vreselijk in de weg en ik voel me altijd schuldig naar mijn man toe, terwijl hij altijd zo zijn best doet voor mij!!!
Hallo Koen
Ik herken ook bepaalde symptomen die jij aanhaalt. Het jammerlijke hiervan vind ik wel : wij ms-pat herkennen die vervelende trekjes, en vooral tussen lotgenoten is dit bespreekbaar. Maar de buitenwereld, waar wij toch ook deel van uitmaken heeft niet altijd begrip hiervoor. Zelf heb ik al 40j ms maar ben het soms wel beu om míj te verantwoorden voor bepaalde symptomen. Wij hebben nu eenmaal een ziekte die zelfs voor ons onbegrijpelijk is.