Vechten

Vechten

Om deze blog te schrijven ben ik meerdere keren achter mijn pc gaan zitten. Telkens geraakte ik niet verder dan de titel. Mijn bedoeling van deze blog was en is om een positief verhaal te brengen over het leven (met MS). Maar dat kon ik niet.

In “mijn vrouw” schreef ik dat mijn vrouw borstkanker heeft. Ze is daarvoor het voorbije anderhalf jaar behandeld. Eerst zware chemo, dan een operatie, dan bestralingen, immunotherapie en chemopillen. Twee weken geleden zou ze haar laatste immunotherapie krijgen. Maar de dag ervoor kregen we slecht nieuws. Het knobbeltje dat ze voelde op het litteken is herval, met uitzaaiingen in de borstspier en zelfs een kleine tumor in de long. Niet meer te genezen.

Daar zit je dan bij de oncoloog met een diagnose die je niet wil horen. Maar mijn vrouw is een vechter en ook nu laat ze haar niet kennen. Mijn vrouw heeft, na  bijna 28 jaar samen met mij, gevonden hoe ze mij stil krijgt … . Met haar (zwarte) humor pept ze mij op.

We kunnen hier heel goed samen en met onze dochter over praten, maar het blijft onwezenlijk. Ik kan en wil het niet vatten. Misschien omdat ik weet dat ze een vechter is en zich niet snel gewonnen zal geven. Met de hulp van chemokuren (weeral) zal ze ervoor zorgen dat dit vreselijke beest (kanker) geen ruimte krijgt om te groeien.

Gewapend met een lach maken we de mooiste herinneringen

Vorig jaar (na de eerste diagnose) hebben we al een goede repetitie gehad om veel te genieten, dat zal dit jaar dan zeker ook wel lukken. Gewapend met een lach maken we de mooiste herinneringen en hopelijk overleven we de bucket-list die onze 25-jarige dochter voor ons gaat opstellen …

Mijn vrouw

Mijn vrouw

Hier op komalo.be schrijf ik blogs over mijn leven. Veel van mijn teksten gaan dan ook over MS, omdat dat mijn leven voor een groot deel bepaald heeft. Op dit moment is er ook een andere ziekte die ons gezin is binnengedrongen, de ziekte van mijn vrouw.

In een vorige blog (Gestopt met revalidatie) had ik al geschreven dat mijn vrouw een diagnose gekregen heeft, die niemand graag krijgt, borstkanker. Ondertussen zijn we enkele maanden verder en zijn de chemo’s achter de rug. Hiermee zou het ergste achter ons liggen en dat hoop ik ook. Chemo werkt in op heel het lichaam en dat voel je ook (hoor ik ze zeggen). Geen stukje lichaam is gevrijwaard van deze chemische aanval, zoals mijn vrouw het zelf noemt. De chemo heeft haar uitgeput, maar mentaal blijft ze sterk. Nu heeft ze drie weken om terug wat meer op krachten te komen tot ze geopereerd wordt. Daarna zal er dan nog een periode van dagelijkse bestraling volgen. Nog een heel traject af te leggen, maar als ik het al afgelegde parcours bekijk weet ik zeker dat ook deze (hobbelige) weg, snel achter ons zal liggen.

Ik vond dat ik deze blog moest schrijven als voorbeeld voor velen. Erin blijven geloven is een grote stap in het genezingsproces. De kracht steeds vinden om verder te gaan, hoe moeilijk het soms ook is. Ik vind dat mijn vrouw dat geweldig doet, maar ik heb dan ook een geweldige vrouw