Hondjes

Hondjes

Ik las deze morgen in de krant dat de vraag naar puppies enorm gestegen is. De mensen zijn nu meer thuis en hebben dus ook meer tijd voor een hondje. Is dat zo een goed idee? Blijven ze er tijd voor hebben?

Hondenliefhebber

Versta mij niet verkeerd, ik heb niets tegen honden, integendeel. Wij hebben zelf lang een hondje gehad, dat bijna 2 jaar geleden overleden is op 14,5 jarige leeftijd (zie ook Tommeke). Natuurlijk hebben we toen erover nagedacht om terug een hondje in huis te halen. We hebben dat niet gedaan omdat we bezig waren met onze bouwplannen en wisten dat we daar niet direct een tuin zouden hebben waar we een nieuwe hond de nodige vrijheid konden geven. Eigenlijk was ik blij dat het niet direct kon. Een nieuw hondje zou een vervanger zijn van ons Tommeke, die niet te vervangen was.

Tijd hebben

Nu na 2 jaar, denken we er meer en meer aan om terug een trouwe vriend in huis te halen. De vriendschap, het gezelschap en de warmte dat zo een beestje in huis brengt missen we.

Ik ben (bijna) altijd thuis en heb dus de mogelijkheid om veel tijd in een nieuwe huisgenoot te steken. Ik hoor jullie al denken, anderen hebben nu ook veel tijd voor een huisdier en dat klopt, met de nadruk op “nu”. Iedereen hoopt toch wel dat deze coronacrisis eens gaat stoppen. Hopelijk dit jaar nog. Gaat iedereen dan nog zoveel van thuis uit werken? Ik vrees van niet. Wat dan met dat hondje, dat ondertussen veel aandacht en gezelschap gewoon is? Gaan ze dat meenemen naar het werk?

Uitkijken

We kijken ondertussen al uit naar plaatsen waar ze dwergpoedeltjes verkopen, want dat is wat we willen. Een dwergpoedel omdat die niet zorgt voor allergische reacties bij onze dochter en mij, andere honden wel. Dus als er iemand een goed adres kent waar ze betaalbare dwergpoedels (pup) verkopen, laat het mij dan maar weten …

Lockdown

Lockdown

Genieten van het mooie weer
dat kunnen we niet meer
we zitten vast in ons kot
en worden stilletjes zot
zoveel beperkingen, zo weinig vooruitzichten
en dan dagelijks de vele overlijdensberichten
wanneer komt er een einde aan deze crisis
het zijn de sociale contacten die ik zo mis
nog eventjes ons houden aan de beperkingen
ook al hebben we veel bemerkingen
we komen er allemaal doorheen
en komen dan terug bijeen
en meer dan ooit tevoren
zal een terrasje ons dan bekoren …

Van alles wat

Van alles wat

Voor iedereen anders

Bij veel mensen hoor ik dat deze periode zwaar begint door te wegen. Iedereen heeft het over de ouderen die aan het vereenzamen zijn. Ouders die thuis moeten werken, maar ook met kinderen zitten, hebben het nu heel zwaar. Maar over onze jongeren, de twintigers, daar hoor ik niets over. Ook zij hebben het heel zwaar. Oké, ze kunnen beter zelfstandig werken en hebben hun werk aan de online colleges die ze volgen. Een hele zomer zonder sociale contacten, is een verloren jaar. Normaal gezien zit mijn dochter (22 jaar) op kot in Leuven, waar ze een goede balans gevonden had tussen studeren en “leven”. Beide zijn heel belangrijk, maar nu er enkel het studeren overblijft is de motivatie soms ver te zoeken … Ze weet nu al dat ze een hele zomer geen festivals zal kunnen bijwonen, iets waar ze een heel jaar naartoe leefde. Daarom dat ik ook deze leeftijdsgroep eens in de aandacht wou brengen.

Bezig houden

Mij bezig houden is niet moeilijk. Er zijn nog vele klusjes die gedaan moeten worden. Het mooie weer heeft er dan ook nog voor gezorgd dat we ook buiten konden werken. Zo begint onze bouw er langs buiten meer als een huis uit te zien dan als een werf. De grond errond ligt vlak en een eerste deel van het gazon is ingezaaid. Met de paletten die hier nog lagen heb ik een tijdelijk kot gemaakt, tot het tuinhuis er is.

De fotofabriek

Mijn blog (website) wordt goed bekeken, waarvoor mijn dank aan jullie allemaal. Ik heb gemiddeld een 100 tal views (mensen die minimum 1 pagina bekijken) per week, waar ik heel tevreden mee ben. Enkele weken geleden heb ik zelfs met “Nog een ander gezicht van MS” enorm veel views gehad, meer dan 700. Vooral de reacties doen mij goed. Dit is blijkbaar ook de fotofabriek niet ontgaan en zij boden mij aan om één van hun producten te testen. Met de gedachte van vroeger was alles beter heb ik een deel foto’s laten afdrukken in retroprints. Ze zien er echt uit als instant foto’s. Ik heb gekozen om in een setje (8 foto’s) de evolutie van ons nieuwe huis te tonen, van de grondwerken tot ons huis nu. Het resultaat is heel mooi, zoals je op de foto hieronder kunt zien.

Versta mij niet verkeerd, ik wil van deze blog zeker geen reclamesite van maken, maar het uitkiezen van foto’s om ze te laten afdrukken in retroprints, of het samenstellen van een fotoboek, kan in deze tijden een fijn tijdverdrijf zijn.

Ik hoop dat iedereen gezond mag blijven en mensen, hou het veilig, door al onze inspanningen vol te houden, geraken we ook weer af van dit virus.

MS perikelen

MS perikelen

De coronacrisis is nu al 2 weken aan de gang. Sindsdien hou ik mij ook aan de opgelegde regels en misschien ben ik zelfs nog wat strenger voor mezelf. Gelukkig hebben we (tot op heden) het coronavirus dus uit ons huis kunnen houden.

Er is meer dan corona

In deze volle coronacrisis zouden we haast vergeten dat er meer is dan dat vreselijke virus. Er zijn nog andere zieken. Zo zijn er nog de verkoudheden, waar men bij het hoesten scheef bekeken wordt omdat er direct aan corona gedacht wordt, er zijn nog steeds mensen met rugklachten, die nu niet meer naar de kiné kunnen of durven te gaan en noem maar op … en er is nog altijd MS.

Mijn afweersysteem

Enkele maanden geleden ben ik van medicatie moeten veranderen omdat mijn lymfocyten (witte bloedcellen) veel te laag stonden. Nadat ik dan geen medicatie nam en mijn waardes terug beter waren (nog niet normaal) kon ik met iets anders beginnen. Dat neem ik nu iets meer dan 2 maanden, maar mijn bloedwaarden zijn weer veel lager. Eerst dacht ik dat het door de drukte van de bouw was, maar nu het rustiger is, omdat we verhuisd zijn, blijkt het niet echt te verbeteren.

Blijven afvallen is misschien een droom van velen, maar een nachtmerrie voor mij

Bijwerkingen

Eén van de bijwerkingen van de nieuwe medicatie is misselijkheid. Ik heb daar niet echt last van, alleen dat ik steeds een honger gevoel heb en eens dat ik aan het eten ben snel genoeg heb. Ik probeer dan wel nog zoveel mogelijk te eten, want mijn gewicht is al ver onder het normale. Ik blijf maar afvallen (deze morgen nog maar 60,2kg voor 1m80). Blijven afvallen is misschien een droom van velen, maar een nachtmerrie voor mij. Steeds meer mensen vragen dan ook aan mij of ik vermagerd ben, zo fel begint het op te vallen.

De neuroloog

Gisteren kreeg ik dan een bericht van de neuroloog dat ik een afspraak moet maken om te bekijken wat we nu gaan doen. Ik moet in elk geval stoppen met de medicatie en we zullen dan zien wat er in de plaats gaat komen. De zoektocht naar de juiste medicatie is een rit door een ongekende stad, met de dokter als GPS. De rit kan mooi zijn, maar je weet niet waar je uit komt.

Lockdown

Lockdown

De coronacrisis, we kunnen er niet omheen. Vorige week heb ik al een blog aan dit onderwerp gewijd. Ondertussen zijn we nog een stap verder, we zitten in een (light) lockdown. Het sociale leven ligt stil en de bedrijven liggen plat. Een ongeziene situatie …

Net op tijd verhuisd

Vorig weekend zijn we verhuisd, net voor de lockdown. Wat ben ik gelukkig dat de verhuis nog is kunnen doorgaan. Ons huis is niet volledig klaar, maar dat is meestal wel zo.
Een paar maanden geleden wilden we een datum vastleggen wanneer we zouden verhuizen. Het leek ons het gemakkelijkste om half maart te verhuizen, zodat we nog tijd hadden om het huurappartement (waar ons huurcontract stopt op 1 april) leeg te halen en te poetsen. We hadden dus 14 maart vastgelegd als verhuisdatum. Eventjes leek het krap te worden, omdat de binnendeuren die we toch al wilden plaatsen er nog niet waren. De warmtepomp en dus ook de verwarming en warm water, zijn de laatste week nog geïnstalleerd. Maar dit was net op tijd klaar.
De dag van de verhuis scheen de zon, een ideale verhuisdag. Het is toch veel fijner (en properder) om in droog weer alles te verhuizen.

De lockdown

De verhuis is goed verlopen. Het huis stond wel vol met dozen die nog moeten uitgepakt worden, maar we zitten tenminste al in ons nieuwe huis. ’s Maandags gingen we naar het gemeentehuis om ons domicilie te veranderen, maar door het coronavirus kon dat niet. Alles digitaal dan maar.

Een paar dagen later zouden ze het keukenblad brengen, maar ook dat kon niet doorgaan. Onze keukenleverancier had ondertussen ook zijn deuren gesloten. Dat betekent wel dat we een keuken hebben, maar zonder werkblad op het kookeiland en dus ook zonder kookvuur en spoelbak. Gelukkig werken de ovens en de vaatwasser zodat we ons kunnen behelpen. Een oude deur doet nu dienst als werkblad.

Hetzelfde met de binnendeuren. Ze zijn klaar, maar zijn niet meer op tijd bij ons geraakt. Dan maar zonder binnendeuren verder.

Rare situatie

Universiteiten zijn gesloten, dus mijn dochter zit niet meer in Leuven, maar studeert nu thuis, via web lectures. Ook mijn vrouw werkt van thuis uit en heeft aan de eetkamertafel haar thuisbureau geïnstalleerd. Gelukkig hebben we hier in het huis veel meer ruimte om dag in, dag uit allemaal thuis te zijn. Onze dochter heeft hier haar eigen ruimte waar ze haar bureau heeft en een salonnetje om zich regelmatig in terug te trekken. In het appartement zouden we zot worden om constant op een kleine ruimte te zitten en weinig om handen te hebben. Hier in het huis hebben we nog voldoende werk om ons nog wat bezig te houden. We moeten ons dus niet vervelen.

Voor mij

Voor de meesten is dit een heel uitzonderlijke situatie, maar bij mijzelf verandert er niet zoveel. Ik ben altijd thuis, alleen kan ik nu niet meer naar de kinesist, de sauna en de ping-pong. Maar dankzij het mooie weer kan ik wel wat gaan fietsen en de klusjes doen in en rond het huis die er nog meer dan voldoende zijn. Gelukkig schijnt de zon …