Het is alweer sinds mei geleden dat ik nog een blog geschreven heb. Niet dat er ondertussen niets gebeurd is, want het leven gaat verder.
Het voorbije jaar heb ik mijn blogs vooral gewijd aan mijn lieve schat ( zie ook “mijn schat“), die ons veel te vroeg ontnomen is. Maar zoals ik al zei: het leven gaat verder. Met tranen en met een lach, met vrolijke momenten, maar ook met dieptepunten. Ik wil niet blijven stilstaan en met de kracht die ik uit de fijne herinneringen haal, wil ik verder gaan. Ik kan en wil mijn vrouw niet vergeten: ze is een deel van mijn leven (ik ken haar al de helft van mijn leven). Zij geeft mij de kracht om verder te gaan en niet te blijven mijmeren over hoe het allemaal zou zijn als zij er nog was.
Dat ik haar mis, zal niemand verbazen. Ik mis haar als persoon, maar ook de warmte van de liefde, de tederheid, de aanrakingen, de kussen. Zij als persoon is niet te vervangen; wat wij hadden is uniek. Maar de liefde, de tederheid en het stillen van de huidhonger kunnen wel nog bestaan, in de vorm van een nieuwe liefde.
Waar ik zeker niet naar op zoek was, heb ik gevonden. Uit nieuwsgierigheid begon ik een gesprek op Facebook met een totaal onbekende persoon. Waarom ik met haar begon te chatten, is ook voor mij nog steeds een raadsel; het moest gewoon zo zijn. Dat ze mijn berichten beantwoordde – uren aan een stuk – was een even grote verrassing. We moesten elkaar blijkbaar ontmoeten, wat we na twee dagen en honderden berichten heen en weer dan ook gedaan hebben.
We hadden afgesproken om te gaan wandelen, ergens tussen haar thuis en het mijne. Daar stond ze dan: mijn date (al vind ik het raar om het zo te noemen, maar het is het wel). De glimlach die ze liet zien, werd instant beantwoord door een glimlach van mij. Meteen konden we praten, net zoals we eerder gechat hadden: veel en diepzinnig.
Met haar heb ik niet alleen een vriendin gevonden, maar ook een steun. Ook een steun in mijn rouw, want rouwen stopt niet. Zij zet mij weer op de sporen, zodat ik verder kan. Want het leven gaat verder.