Tag taboe

Naakt

Het idee om deze blog te schrijven speelt al een tijdje door mijn hoofd. Er hangt een taboe over naakt zijn, waarom eigenlijk? Een paar weken geleden las of zag ik enkele gebeurtenissen waardoor ik besliste om hier toch eens wat over te schrijven. Bij mij is naakt niet echt een taboe (zie ook 5 keer Koen deel 5), maar toch is het schrijven hierover niet gemakkelijk. Wat gaan de mensen denken … normaal niet iets waar ik wakker van lig, maar toch.

Enkele weken geleden las dat er heel wat heisa ontstaan was rond het programma blokken. In de finale van dat programma moet de kandidaat opzoek gaan naar een 8 letterwoord. Hij kan letters vrij spelen door de blokken goed te plaatsen. Ze zochten naar Italiaan, maar toen de kandidaat 5 letters vrijspeelde stond er op het bord “ANAAL” wat veel kritiek oogstte. Er keken ook kinderen naar dat programma! Ik denk dan dat het probleem bij deze mensen zelf ligt die dat woord direct aan seks relateren. Eigenlijk betekent het gewoon:  “als het te maken heeft met de anus”. Een bijsluiter voor een zetpil (suppositoire) moet voor deze mensen echt een pornoboekje zijn 😊.

Net na dat voorval op blokken zag ik op Facebook een filmpje waar een vrouw klaagt dat de dochter (15j) van een andere vrouw haar poep te bloot was. De dochter droeg inderdaad een hoog uitgesneden badpak waardoor de billen te zien waren. Haar grootste probleem was dat haar jong kind dat moest zien…

Zo kom ik aan het typische excuus: mijn kinderen mogen dat niet zien. Het is natuurlijk hun eigen keuze om te bepalen wat je kind mag zien of niet. Maar ze gaan dat nooit volledig kunnen bepalen. Kinderen hebben tegenwoordig al vroeg toegang tot internet. Laat dat nu net de plaats zijn waar je snel veel bloot kunt zien. Als kinderen enkel op het internet naakt zien, zien ze vooral mooie modellen met een lichaam waar de meesten onder ons jaloers op zijn. Maar dat is zeker geen weerspiegeling van de realiteit. We zien er niet allemaal perfect uit en ook dat mag/moet gezien worden. Kinderen gaan zich snel minderwaardig voelen als zij niet zo een lichaam hebben zoals ze zien op internet. Laat hun ook de modale mens zien, laat ze zien dat er ook hangborsten zijn, dat niet elke man een grote penis heeft enz..

Ik hoor en lees regelmatig dat de mensen tegenwoordig preutser geworden zijn, maar is dat zo? Toen ik jong was (al lang geleden dus) lagen de meeste vrouwen topless op het strand en geen haan die ernaar kraaide. Toen waren er natuurlijk nog geen smartphones, zoals nu waarbij iedereen een camera bij de hand heeft, en had je dus niet de kans om op internet terecht te komen. Dus om te antwoorden op de vraag of we tegenwoordig preutser zijn, ik denk dat dat niet zo is. Ik denk eerder dat er tegenwoordig de angst is om naakt op het internet terecht te komen. Volgens mij zou er dan ook dringend meer werk moeten gemaakt worden aan strengere straffen op iedereen die ongewenste beelden van anderen op internet zet. Een andere mogelijkheid is dat als naakt zo algemeen is, dat er niets meer aan is om daar op het internet mee uit te pakken. Maar dat is een utopie. Naakt is niet zo ongewoon, het is natuurlijk, vandaar het woord “naturisme”.


Humor

Als je ernstig ziek wordt, lijkt het wel of er niet meer gelachen mag worden. Terwijl humor net ideaal is  om je moraal wat op te fleuren.

Ik  heb er eigenlijk nooit echt bij stil gestaan, omdat ik al altijd positief ingesteld ben en humor daar een belangrijke plaats in heeft. Onlangs kreeg mijn vrouw het boek “gevoel voor tumor”. Dit is het verhaal van de maker van de gelijknamige serie op Eén. Het feit dat mijn vrouw dat boek gekregen heeft, terwijl ze pas de diagnose kanker kreeg, betekent al dat de schenker hetzelfde gevoel voor humor heeft of dat ze ons (mijn vrouw en ik) goed kent en weet hoe wij in het leven staan.

Dat niet iedereen er zo over denkt, heb ik al meer meegemaakt. Rare gezichten als ik in mijn verhaal over MS een grap steek. Dan zie je sommigen denken “hier maak je toch geen grappen over”, maar als je over jezelf praat, dan mag dat wel. Dat is ook het succes denk ik van Taboe, waar Philippe Geubels optrekt met personen die ergens “anders” in zijn, om dan daar een comedy show van te maken.

Humor relativeert vind ik. Door te lachen of met iets te lachen zet je jezelf erboven. Bij mij is dat echt een manier om aan te geven dat MS mij niet klein krijgt. Koen blijft Koen en die lacht eens graag.

Omdat ik humor zo belangrijk vind, ben ik naast mijn gedichten begonnen met een pagina “grappen over MS”, die ik durf te maken.