Lessen van ons hondje

Tommeke

In “Het leven gaat veel te snel” heb ik hem al aangehaald, Tommeke ons hondje. Ik vind dat ik over hem ook wel eens een stuk mag schrijven. Tommeke is een deel van ons gezin, een deel van ons leven. Hij is er steeds (als luisterend oor) en stelt geen vragen, hij knuffelt en geeft liefde, zonder voorwaarden. Hij is steeds blij je te zien en hij kijkt uit naar zijn wandelingetjes, ook al is het steeds minder ver.

Een hondje in huis halen

Meer dan 14 jaar geleden besloten we een hond in huis te halen. Nu, iemand die hem kent zal zeggen dat we geen hond in huis gehaald hebben, maar een levende knuffel. Blijkbaar wist hij al heel snel dat hij oud zou worden en daarom heeft hij zijn poten steeds gespaard. Als er ook maar een kans is dat iemand hem wil opnemen, zal hij geen moeite meer doen om te lopen. In de zetel wil hij steeds zo dicht mogelijk bij je zijn.
De laatste 4 jaar zijn we hele dagen bij elkaar, dat vindt hij geweldig, maar eigenlijk ben ik het die daar het meeste uit haal. Eigenlijk zou je denken dat een hond niets doet, maar een hond doet veel, veel met een mens.

Een hond gaat op zijn baasje lijken

Dat zeggen ze vaak, bij ons is dat echt zo. Niet dat we fysiek op elkaar lijken (dat hoop ik althans (voor hem)). Neen, hij kan steeds minder door zijn leeftijd, ik door de MS. Waar we enkele jaren geleden een paar kilometer gingen wandelen, nemen we beide tegenwoordig voldoening met enkele honderden meters. Dan is het voldoende voor hem, maar ook voor mij. Eens terug thuis na de inspanning, vind je ons dan ook beiden op de zetel, moe maar tevreden.

Positief zijn

Eigenlijk kunnen wij veel leren van een hond. De onvoorwaardelijke liefde en de positieve kijk op alles. Hij zal niet sakkeren omdat je hem lang alleen gelaten hebt, neen, hij is blij dat je er nu bent. Dat laatste is iets waar we echt van kunnen leren. Zij kijken niet naar wat was, ze genieten van het moment. Niet dat ze vergeten, want vroeger hadden we thuis een hond die als pup door kinderen pijn gedaan werd, waardoor hij altijd kinderen heeft ontweken. Ze vergeten dus niet, maar leren uit dergelijke zaken hoe ze het beter voorkomen…

Vertrouwen

Tommeke vertrouwt ons ook volledig. Toen hij nog goed kon springen, sprong hij gewoon ergens van af, want wij zouden hem toch wel opvangen. Hij geeft zich volledig over aan ons.
Een les om niet te vergeten
Zo heb ik geleerd dat je moet genieten van wat is en het verleden is een les om vandaag beter te kunnen genieten.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *