Ziek, ben je niet alleen

Ziek, ben je niet alleen

Als je ziek bent, dan ben je dat niet alleen. Voor sommigen is het een troost dat er nog zijn die hetzelfde doormaken en die het misschien nog erger hebben. Maar het is niet zo dat ik de titel bedoel. Ik bedoel eigenlijk dat als je zwaar en/of chronisch ziek bent, heel je naaste omgeving meegetrokken wordt. Vrouw en dochter, in mijn geval, ze hebben er allemaal mee te maken.

Bij de diagnose

Eigenlijk heb je de steun van je gezin al bij de zoektocht nodig. Het is een periode van onzekerheid, vele vraagtekens en onderzoeken om daarna nog meer vraagtekens te krijgen. Dan is er de diagnose, die altijd zwaar is, ook al groeide het vermoeden van de artsen al in die richting. Op zo een moment is het fijner om daar niet alleen te zitten. Dan is het alsof de klap zich verspreidt over de verschillende oren om zo minder hard aan te komen … we gaan er samen tegen aan … maar hoe kan je dat samen doen?

Hoe het samen aanpakken?

Ik ben natuurlijk geen professional, maar ik kan je wel onze manier van werken meegeven. Ik kan er geen garanties bij geven, maar bij ons werkte het.
Een eerste groot punt is communicatie. Zoals bij zoveel in het dagelijkse leven, is praten heel belangrijk. Zeg tegen je omgeving wat je voelt, wat gaat en wat niet, dat je moe bent en moet rusten, dat je betere en mindere dagen hebt, praat …
Ik kon al snel niet meer gaan werken en moest dus thuis blijven. Dan kan je ofwel thuis gaan beginnen te piekeren of je houdt je bezig. Ik koos voor het tweede. Door het huishouden op mij te nemen, had ik voldoende om handen om mijn dagen te vullen. Maar ik kon het op mijn eigen tempo doen. Daarbij is er het grote voordeel dat ik zo ook mijn bijdrage aan het gezin kon leveren. Zo blijft de balans van geven en nemen in orde. Tegen dat mijn vrouw en dochter thuiskomen, is het eten klaar, de strijk gedaan en het huis gepoetst (op verschillende dagen natuurlijk). Zo komt er tijd vrij om plezante dingen te doen.
Vooral in het weekend, in de week ben ik na het eten te moe om nog veel te doen. Er zijn vele zaken die we niet meer kunnen doordat ik ziek ben, maar er zijn ook dingen die nu wel kunnen omdat ik thuis ben. Door niet te focussen op hetgeen we niet meer kunnen, gaan we veel meer genieten van wat wel kan.
Verder heb ik ervoor gezorgd dat ik nog sociaal contact heb, dat verder gaat dan een goedendag tegen de kassierster. Op maandag namiddag ga ik naar de sauna. Daar ken ik ondertussen veel mensen en het personeel geeft mij het gevoel alsof we collega’s zijn. Door niet te werken is het dat sociaal contact dat ik anders zou missen. Mijn vrouw en dochter weten hoe belangrijk dat voor mij is en steunen mij ook hierin.
Een laatste punt dat ik nog wil aanhalen is om niet te verstommen. Dat klinkt misschien dom, maar het is een feit dat je je kennis, geheugen en concentratie moet blijven trainen omdat het anders afneemt. Deze blog is daar de vrucht van, maar ook het dagelijks lezen van de krant en het bij blijven met de actualiteit zorgen ervoor dat je hersenen geoefend blijven.

Vader zijn

Ik heb MS en ik ga niet meer werken, maar ik ben nog steeds vader. Doordat mijn dochter af en toe nog om raad vraagt, merk je dat je nog altijd de papa bent en dat gevoel maakt een mens sterk. Die kleine dingen zijn zo sterk.

Een gezin

Mijn situatie is de laatste jaren serieus veranderd, maar ons gezin is dat niet. Misschien wel, maar dan alleen dat het nog een sterker geheel is geworden. Wij drie samen (vier met Tommeke het hondje erbij) zijn een team, een team dat samen vecht, maar ook samen geniet.